PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona II, odcinek 5

O pójściu za Najpiękniejszym z Synów Ludzkich nie myślałam,
gdy byłam dzieckiem, bo i pojęcia nie miałam, 
że takie pójście jest możliwe.

Do siedemnastego roku życia ani jedna z moich codziennych dróg
nie prowadziła nad galilejskie brzegi powoływanych. 

Z okna Jagiellonek, czyli z mojej szkoły, widziałam co prawda mur, 
a za murem ogród nazaretanek i pochylone w ogrodzie 
postacie szarych kobiet. Nie wspominam jednak, 
by oprócz szarości, coś uderzało w tym widoku. 

Przyjaciel z franciszkańskich krużganków 
także nie zdradzał żadnych powiązań ze szkolnym moim
krajobrazem.
Nasza historia była tylko nasza i nie była nawet historią,
bo nic poza moim wchodzeniem do krużganków
i wychodzeniem z krużganków się nie działo.

Chyba że tęsknotę nazwie się dzianiem.

Tęsknota działa się na pewno.