PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

      

 Odsłona V, odcinek 16

Masz prawo sama wybierać

O, niepojęte paradoksy miłości,

każdej miłości, a przecież ciągle tylko Jednej!

Miłość sama, pierwsza zabiega i wybiera,

bo inaczej być nie może, a jednocześnie ta sama Miłość

odmawia sobie wszelkiej władzy

nad przedmiotem swego ukochania.

Zostawia wolność do możliwości utracenia

tego, kogo kocha.

Miłość Najwyższa, Źródło miłości

TAKĄ jest.

Jej odblaski dalekie, tu na ziemi, wzbudzają podziw

i tęsknotę, gdy zakwitają w ludzkich

relacjach.

PRZYJACIEL

Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

      

 Odsłona V, odcinek 15

Rekolekcje roczne, które mi zeszły na żebraniu,

dobiegały właśnie końca, a znaku nie było.

Rekolekcjonista miał zwyczaj rozdawania obrazków

z pobożnymi myślami, sam te myśli wybierał

i ręcznie wpisywał.

Gdy w ostatnie spotkanie ruszył od mównicy

w stronę zebranej wspólnoty, a ręce wyciągały się

po pamiątkę, zawołałam w sercu z całej mocy:

Jezu, masz ostatnią szansę! Daj mi obrazek,

który będzie od Ciebie!

Wyciągnęłam rękę po mój los,

gdy moja kolej nadeszła.

Zacisnęłam na moment powieki,

zebrałam wszystkie moce wiary, którymi

chciałam udźwignąć nieznane mi jeszcze wyroki.

Potem, po chwili, powoli odwróciłam kartkę.

Na jej odwrocie czytałam:

masz prawo sama wybierać

moich zmiłowań bezmiar

              albo nicość własną

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

      

 Odsłona V, odcinek 14

Za głównym ołtarzem kaplicy w Ostrzeszowie

jest miejsce, które w języku codziennym nazywa się

chórek, prywatne miejsce na modlitwy nowicjuszek.

Pobernardyńskie stalle pozwalają odejść od gwaru

i wejść w siebie, wysoko umieszczone okna

wpuszczają tylko deszcz i słońce.

Przyjaciel od franciszkanów

zachował tu dla mnie jedno ze Swych

najpiękniejszych wyobrażeń. Krucyfiks z chórku,

mniej naoczny w komunikowaniu męki krzyżowania,

przemawiał wprost.

Napięte żyły Ramion poruszały mocniej niż broczący

Bok. Pochylona nisko Głowa zakrywała ból konania,

wyryty na Obliczu.

Z jednego tylko miejsca

patrzyło się prosto w półprzymknięte oczy Miłości,

Tej Miłości, która umiała rozmawiać,

bo cała była słuchaniem.

U Tej Miłości żebrałam o znak.

              Ostateczny. Osobisty. Oblubieńczy.

PRZYJACIEL

Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

      

 Odsłona V, odcinek 13

Gdy w mojej wędrówce za Głosem

byłam w połowie drogi do profesji wieczystej,

czyli publicznej decyzji, że do końca i na zawsze,

mój Przybity do Drzewa Przyjaciel

przypomniał mi coś bardzo ważnego o miłości.

Mistrz

Miłosierny w obracaniu człowieczych bied na dobro

podarował mi królewską lekcję o godności królewskiej,

z jaką prowadzi dusze przez siebie zbawione.

Pragnęłam życia z Nim i dla Niego; życia, które już miałam.

Jakby jednak to nie wystarczało, chciałam, by i On także,

raz jeszcze potwierdził, że i On pragnie tego życia dla mnie.

              O znak zaczęłam Go prosić, choćby tak prywatny jak tamten,

              na kaliskim progu, o sen, cokolwiek, by się radować

              luksusem pewności.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

      

 Odsłona V, odcinek 12

Miłość jest wieczna i nigdy nie ustaje.

Bogiem jest Miłość, ogarnia każdego człowieka,

który przychodzi na świat i czeka na każdego,

który wraca do Domu. Tak mówi wiara, niezmiennie,

w głębinach prawa natury i na kartach Świętych Ksiąg.

Niezmiennie też porywa ją wiatr i wydziobują ptaki.

Chwast ją prześciga w jej własne przybrany kolory.

Wiara. Kwiat jednej nocy, bezcenny.

Rozgarnia w gąszczu ciemnym wąską ścieżkę.

Oświetla wąską ścieżkę, po której wspina się miłość.

Cierpliwość i czas to znaki podróżne miłości.

Bo miłość, jak muzyka lub sekret mowy nie swojej,

nie zdarza się przy okazji. Jak chowanie dziecka

przez długie jesienie i wiosny.

Miłość do końca i na zawsze

ma zapach podobny do jaśminu i fioletowych bzów,

ale pachnie dopiero wtedy, gdy zrzuca kwiaty

i odsłania owoc.

Ludzie mylą go ze zwykłym jaśminem,

kwiatem kołysanych zmysłów

              i łatwych obietnic

PRZYJACIEL

Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

    Odsłona IV, odcinek 11

Umęczyłam się też tego pierwszego dnia

w najniemądrzejszy z niemądrych sposobów.

Wypowiedziałam też tego pierwszego dnia

niezmordowaną wojnę wszelkiemu brakowi wyobraźni,

u siebie przede wszystkim; brakowi, który zawsze

sprowadza cierpienie.

Był upał tego pierwszego dnia

i, choć Przemienienie Pańskie trzeba było dokończyć

sianokosy. Po śniadaniu nowoprzyjęte postulantki

wysłano pospiesznie na łąkę. Nie było w pobliżu anioła,

który by przyhamował zewnętrzną zakonność

i tak, pierwszy raz w życiu, grabiłam siano

w czarnych pończochach, czarnej halce,

długim fartuchu z rękawami i w welonie.

Zakończyłam lament tego pierwszego dnia

o przyzwoitej jeszcze, niemniej, nocnej godzinie.

Wiedziałam, że musiał się odbyć, jak rytuał

konieczny do zamknięcia jednego etapu,

by mógł nastać nowy.

Nim usnęłam poprosiłam Przyjaciela,

by mi przywiązał ręce i szyję do pługa

Swojej Miłości. Bym się odwrócić nie mogła.

Chowałam zazdrośnie przez lata

dziewczęcy dramat tego pierwszego dnia,

by rozgadanyany nie doznał krzywdy

od błędnych interpretacji

              i domysłów.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

    Odsłona IV, odcinek 10

Nazaretanki

przyjęły mnie do swojego domu w Ostrzeszowie

szóstego sierpnia, 1968 roku o świcie.

Wieczorem,

który zdawał się nigdy nie nadejść,

uderzyłam w ryk.

Upewniłam się najpierw

czy drzwi od celi były zamknięte,

przewiesiłam przez poręcz krzesła nową suknię,

która sięgała do ziemi, uklękłam przy łóżku

przed Młodzieniaszkiem świętym z nieba,

Kostką Stanisławem

 i ryczałam.

Klęczałam i ryczałam.

Szloch wstrząsał moim zdrowym ciałem

jak burza wstrząsa ziemią na dobry urodzaj.

Nie. Nie chciałam wracać skąd przyszłam

ani  mnie nic nie napadło. Płakałam właśnie dlatego,

że wszystko było tak  jak miało być.

Na zawsze.

Umarłabym raczej, niż cofnęła obietnicę serca,

a jednak słowo na zawsze przedstawiało mi się

              przerażająco rozległe i przerażająco

              nieznane.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona III, odcinek 9

Skąd się tu wziąłeś?

Nie zdążyłam otworzyć pytania, bo wydało się ono

nagle zupełnie niepotrzebne, bo całą przestrzeń,

w której mogłoby się było uformować

wypełniła Jego spokojna, ale bardzo zdecydowana

inicjatywa. Jak odezwanie gongu to było,

ton to był raczej niż głos lub jakikolwiek inny dźwięk.

Ton złożył się w słowa, Jego słowa,

dobitne i wpadające nie do uszu, tylko do środka,

na wysokości serca, odrobinę głębiej niż serce:

Ty i tak będziesz zakonnicą!

Osiadło we mnie niespodziewane targnięcie

niewidzialnych strun i zarysowały się,

jak się rysują źle budowane domy,

wszystkie moje przyszłości.

Wrosłam w miejsce, gdzie stałam,

zamieniona w słup pytań.

Wołał mnie mój Przyjaciel tym targnięciem?

Przepowiadał, przyjmował,

utwierdzał pospieszny gest młodego serca?

Czemu powiedział ty i tak? Co znaczy i tak?

Przyjaciółka mamy wzięła mnie za rękę

 i poprowadziła jaśniejszym korytarzem do ogrodu.

Cebule zostawione na rozsiew przypominały

olbrzymie dmuchawce i sięgały mi do ramion.

Szumiało życiem.

Za murem była teraz moja szkoła.  

PRZYJACIEL

             Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                                   dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                                     (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona III, odcinek 8

Furta kaliskich nazaretanek zaszczebiotała

gościnnym szczebiotem drobnej osóbki z wielkim

kluczem. Znalazłam się u zbiegu dwóch korytarzy.

Jednym, jaśniejszym i dłuższym odpłynęła zwinna

klucznica, by powiadomić przyjaciółkę mamy

o moim przybyciu. Drugi, mroczniejszy, choć krótszy,

został sam na sam ze mną. Spojrzałam,

a on pobiegł odważnie moim spojrzeniem,

przeskakując blade okna od wirydarza.

Gdy zatrzymał się na przeciwległym krańcu

wydawało mi się, że mam widzenie albo, że śnię.

Ale nie śniłam.

Na ścianie, na wprost drzwi, przy których stałam,

był On. Mój Przyjaciel z franciszkańskich krużganków,

rozpięty na Drzewie. Wypełniał spowitą mrokiem

głąb korytarza i zamykał go. Tak samo wysoki,

tak samo nisko zawieszony.

Wystający gwóźdź trzymał złączone stopy,

tuż nad posadzką.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona II, odcinek 7

Może zna dziewczynę, która nie ma co sobą zrobić…

Słowa, nie do mnie powiedziane,

bo mama przecież nie myślała o mnie,

przeszyły mnie i wpadły do samego środka

mnie najbardziej własnej.

Były osobiste i były powiedziane do mnie.

Zrozumiałam nagle, niczego nie rozumiejąc,

że chodzi o mojego Przyjaciela i Jego sprawy.

Zawstydziłam się jakimś kosmicznym wstydem

 za siebie i za cały świat. Mój Przyjaciel ożył wokół mnie

i we mnie i nie był już świętą Figurą z drewna,

które chłodziło rozpalony policzek,

ale Człowiekiem jak ja, z krwi i kości.

Był Żebrakiem wydanym na łaskę

i niełaskę dobrych uczennic z zadartym

nosem, takich jak ja, co to wiedziały

co ze sobą zrobić.

Mój Przyjaciel, Biedak mój,

szukał resztek, co nie wiedzą co ze sobą zrobić,

ciamajd bez wyjścia szukał

na ludzkim wysypisku.

Ja pójdę, usłyszałam swoje słowa,

głośno wypowiedziane.

Krótki śmiech niedowierzania mojej siostry.

Nagłe ścichnięcie mamy.

              To wszystko.

PRZYJACIEL

                     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                                         dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                                           (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona II, odcinek 6

Po trzech latach dopiero wypadki zaczęły biec wartko,

dziwując się sobie nawzajem,

jak w dobrym scenariuszu.

A biegły tak!

Mama moja zupełnym przypadkiem poznała nazaretankę.

Nazaretanka zupełnym przypadkiem poznała mamę.

Poznały się obie przypadkiem i zaprzyjaźniły.

Mama opowiadała o nazaretance,

córki się śmiały, bo kto by się nie śmiał.

Kiedyś jednak mama przyniosła wiadomość,

z którą, widać to było, musiała się dobrze wpierw

naszamotać. Siostra mówiła,  powtarzała jak uczeń,

który nie umknie odpowiedzi, mówiła, że w Ostrzeszowie,

niedaleko Kalisza będą rekolekcje o powołaniu do zakonu,

dla dziewczyn tylko te rekolekcje i że… może znam

jakąś dziewczynę, która nie ma co ze sobą zrobić,

to mogę jej powiedzieć,

żeby pojechała.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Odsłona II, odcinek 5

O pójściu za Najpiękniejszym z Synów Ludzkich nie myślałam,
gdy byłam dzieckiem, bo i pojęcia nie miałam, 
że takie pójście jest możliwe.

Do siedemnastego roku życia ani jedna z moich codziennych dróg
nie prowadziła nad galilejskie brzegi powoływanych. 

Z okna Jagiellonek, czyli z mojej szkoły, widziałam co prawda mur, 
a za murem ogród nazaretanek i pochylone w ogrodzie 
postacie szarych kobiet. Nie wspominam jednak, 
by oprócz szarości, coś uderzało w tym widoku. 

Przyjaciel z franciszkańskich krużganków 
także nie zdradzał żadnych powiązań ze szkolnym moim
krajobrazem.
Nasza historia była tylko nasza i nie była nawet historią,
bo nic poza moim wchodzeniem do krużganków
i wychodzeniem z krużganków się nie działo.

Chyba że tęsknotę nazwie się dzianiem.

Tęsknota działa się na pewno.    

PRZYJACIEL

                    Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                                        dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                                          (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

                   Odsłona I (odcinek 4)

  

Popychana lekko tą ciszą wstawałam z klęczek

i podchodziłam do Niego, najbliżej jak mogłam.

Przykładałam policzek do chłodnego Drewna,

zawsze w tym samym miejscu. Drewniana struga krwi

ginęła w moich włosach, a ja z tej perspektywy

mogłam zobaczyć Jego Twarz. Pochylała się

tuż nad moją twarzą i zajmowała

całą przestrzeń widzenia i nic innego już nie istniało.

Oczy moje szybko jednak pojmowały,

że to, co zdołały zobaczyć, było tylko częścią

innej jeszcze rzeczywistości, czegoś,

co się samo poczynało oglądać

głębokim zmysłem serca albo duszy,

albo i serca i duszy razem.

Oczy moje przymykały się same

bez wyraźnego nakazu woli

i zabierało je światło.

A światło to nie było ani od dnia, ani od księżyca.

              Pulsowało bezpiecznym rytmem i nienazwane

              miało przecież Imię.

PRZYJACIEL

     Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                       dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                         (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

 Odsłona I (odcinek 3)

Nie pamiętam dokładnie kiedy przestałam się modlić,

a zaczęłam z Nim rozmawiać, zwyczajnie, bez niczego,

na pamięć. I dlaczego tak się stało też nie pamiętam.

Może sprawiła to cisza, bo w godzinie, w której przychodziłam,

w krużgankach kaliskich franciszkanów nie było nikogo

poza mną.

O bocznych krużgankach mówię, tych od Kolegialnej,

do których prowadziły wąskie drzwi.

Cisza. Ciszę pamiętam bardzo dobrze,

była tak wielka, że krużganki zdawały się wołać

              albo jeszcze inaczej, nie krużganki,

              tylko sama cisza zaczynała wołać.

PRZYJACIEL

                      Historia prawdziwa w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach,

                                        dedykowana OLI – mojej chrzestnej cόrce

                                          (Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

 Odsłona I
 (odcinek 2)

Gdy byłam trochę większa niż ty,

niedużo większa, trochę, bo chodziłam już do liceum,

a więc miałam skończone czternaście lat, zaczęłam spotykać się

z moim Przyjacielem. Czekał na mnie o tej samej godzinie, po lekcjach

albo przed lekcjami. Był wtedy zupełnie sam.

Otwierałam cichutko drzwi, najpierw pierwsze, zewnętrzne, potem

drugie, wewnętrzne, bo prowadziły do Niego podwójne drzwi i zabierała mnie

cisza starodawnych korytarzy. Moje serce zaczynało bić w tej ciszy głośniej, głośniej, choć na początku spotkań tak głośno nie biło, dopiero kiedy wydeptałam swoje ścieżki i nauczyłam się w wszystkiego na pamięć, dopiero wtedy serce zrobiło się głośne. W miejscu gdzie czekał On, tuż przed Nim, stał długi klęcznik bez żadnej wyściółki pod kolana. Moje kolana miały czternaście lat i wcale od klęczenia nie bolały.

On, mój On, był tuż za klęcznikiem, zawieszony nisko, stopy kilka centymetrów

nad ziemią. Duży był, na całą ścianę i większy od największego człowieka.

Gdy stawałam blisko Niego, moja głowa sięgała do Jego boku, do tego miejsca,

z którego ciekła wyrzeźbiona krew. Bo On był rzeźbą, to znaczy On nie był rzeźbą, ale rzeźba była Jego Obrazem, Znakiem. A On był prawdziwy, tylko ukryty w obrazie.

PRZYJACIEL

  Historia prawdziwa 

w siedmiu odsłonach, w wielu odcinkach, 

 dedykowana OLI – mojej chrzestnej córce
(Powroty dobrych fal, 2011, str. 167-187)

Preludium

Między nami, Oleńko, zbiegane łąki lat. Brzegi dalekie.

Oczy nasze tylko tak samo stęsknione. Twoje, wprost na horyzont dokoła. 
Odważne. Moje, zmęczone horyzontem ziemi, też coraz odważniej,

pną ku temu, co Niewidzialne, a pewne jak jutrzejszy świt, pewniejsze niż

jutrzejszy świt, który dla wielu może nie nadejść.

Tamten, Rezurekcją pachnący, nadejdzie.

Tęsknota za życiem jednakowa w nas, Oleńko.

Spotkamy się w tej tęsknocie.         

Zawinięte w kolędę

 

"Zawinięte w kolędę" z płyty "Światełko z Betlejem"

 Muzyka - Grzegorz Kopala (Facebook)

Słowa - s. Bożena Anna Flak, nazaretanka

Boże Dzieciątko

bezbronne i rzewne

zawinięte w kolędę

z ramion Ojca świetlanych

w mroki grzechu posłane

W Jego płaczu dziecięcym

płacz dorosły daleki

przejmujący nad miastem

i rozbitym człowiekiem

Ref.

Jak kokosz pisklęta

zgromadzić cię chciałem

jak Pasterz ochronić przed nieszczęść nawałą

aleś czasu mego przyjścia nie poznało

Boski Królewicz

bóstwo w Dziecku kryje

śpi  wtulony  w Maryję

z wolnej woli uniżon

by nas  wynieść najwyżej

W Jego płaczu dziecięcym

płacz sędziwych oliwek 

ściemniały nad duszami

które żyjąc nieżywe

Ref.  

Jak kokosz pisklęta

zgromadzić cię chciałem

jak Pasterz ochronić przed nieszczęść nawałą

aleś czasu mego przyjścia nie poznało

Mal. Edward Burne-Jones (1833-1898) - The Nativity (1887)