Perspektywa

Nauczyłam się, że

obraz życia, jak każdy obraz,

wycenia się głębokością perspektywy.

Z perspektywy lat,

z perspektywy wiary,

z perspektywy cierpienia  

wiele udręk

oczyszczonym złotem

wiele siόdmych nieb

spopieloną

iskrą.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Nawyk

Nauczyłam się, że

badanie wzroku

najlepiej przeprowadzać

samemu, w wyciszonym miejscu

i przynajmniej raz dziennie.

Wada, ktόra nazywa się “belką”

odnawia się regularnie i nie da się

jej pozbyć raz na zawsze. Pierwszy jej objaw,

niszczący filary wewnętrznego systemu,

to zanikająca zdolność dostrzegania dobra

w domownikach i osobach, z ktόrymi

spotykamy się każdego dnia.

Praktykujący

wypowiadają się zgodnie, że

tylko nawyk bezlitosnego usuwania

trzyma belkę w zarodku.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Nadzieja

Nauczyłam sie, że

pytanie o przyszłość 

jest w istocie swej

pytaniem o teraźniejszość.  

Tu gdzieś, w tych, a nie innych obszarach

zaczyna się wykluwać...

nadzieja.

By wiedzieć kim będę

muszę poznawać ze wszystkich sił

prawdę o tym kim jestem. I cenić sobie rόwno,

jeśli nie więcej, bolesną przestrzeń

tajemnicy niepoznawalności.

Jeśli

udowodnić się nie da

(a chyba jeszcze się nie da)

żeśmy tylko śmiertelnym ciałem,

to już trochę jesteśmy

nieśmiertelni.

Z CYKLU Nauczyłam się, że... 

Niepamięć

Nauczyłam się, że

niepamięć

jest największym

wygnaniem.

Ojcze nasz, Ktόryś jest w niebie,

(...) przyjdź Krόlestwo Twoje...

Ile z nas, krόlewskich dzieci,

drży z radości na pamięć

Ojcowskiego Krόlestwa?

Z CYKLU Nauczyłam się, że...
 

Swoje

Nauczyłam się, że

cudze wesela i cudze pogrzeby

są jak podrόże chmur nad głowami.

Czasem tylko doleci śmiech,

czasem tylko pręt

błyskawicy.

Przemienia jedynie to,

cośmy poznali do głębi

i uznali za swoje.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Korzyść

Nauczyłam się, że

chwalebna to rzecz

uciekać z miejsca, gdzie się

dwόch bije, by się nie ubrudzić

pewną, a tanią

korzyścią.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Kartka

Nauczyłam się, że

z każdą zapełnioną kartką

więcej przestrzeni.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

W parze

Nauczyłam się, że

wielka pasja może iść w parze

z wielkim taktem i najwyższym respektem,

tak jak opieszałość i strach z uładzoną delikatnością.

Krόlestwo Boże więcej się uszarpie

z cukrowanym świętym

niż z charakterem

z krwi i kości.

Z CYKLU Nauczyłam się, że... 

Tymczasowo

Nauczyłam się, że

uczciwa i dojrzała relacja

z sobą samym,

drugim człowiekem i Bogiem

wyklucza tymczasowość.

Tymczasowo

trzyma się truciznę

w plombowanym zębie.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Wylew

Nauczyłam się, że

piękno boli. Raduje

i uciska jednocześnie.

Bόl wywołany pięknem.

Rozległy wylew tęsknoty

za Tym, Ktόry

Pięknem

Jest.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

___________

mal. Christine E. Alfery, Galaxy

Banki

Nauczyłam się, że

schorowane ręce,

pozwijane na jesieni liście

i oczy skomlące o pomoc

to najlepsze banki,

ktόrym powierzamy

naszą dobroć.

I na odwrόt.

Pomiatanie słabym

to wyzucie się pewne

z jedyneg majątku - własnej godności.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Jutro

Nauczyłam się, że

dobra, ktόre ma się uczynić

niedobrze odkładać

do jutra.

Tak wiele jutrzejszych dni

spόźniło się na

dobro.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Ladies and gentlemen

Nauczyłam się, że

nie wiemy

jakie z nas damy

i jacy dżentelmeni

aż zbiegną chmury

nad głowę przeciwnika.

Będziemy wtedy

podżegać pioruny

czy podamy

parasol?

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Sen

Nauczyłam się, że

lepiej dłużej pospać

niż zarazić jasny dzień nocą.

Jak wszystko co dobre,

także i sen potrzebuje

otwartych

oczu.

Z CYKLU Nauczyłam się, że... 

Ojczyzna

Nauczyłam się, że

fenomen serdeczny Ojczyzny

także w tym, że Ona sama,

sobie tylko wiadomymi mocami,

ponad polityką i naszą własną obojętnością

idzie z nami dokąd idziemy

i powtarza w pamięci

nasze imiona.

Musi tak być, bo jeśli nie...

to skąd te łzy w oczach starego światowca

od pierwszych taktόw “Boże coś Polskę”?

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

__________________

fot. Ilona Sobik

Modlitwa

Nauczyłam się, że

dla modlitwy nie ma już imion,

ktόrych by ludzki język nie przywołał,

a przecież serce ciągle smakuje

jej nowość poranną i wieczorną,

i gdy słońce wysoko.

Krystaliczność jej mowy bezsłownej

zbiera szepty z warg, płatek po płatku

aż się wysypie tęcza.


Z CYKLU Nauczyłam się, że... 

Nurt

Nauczyłam się, że

poznać mądrego po płaczu jego,

tak jak głupiego po śmiechu,

o czym wiadomo.

Tyle łez płynie zakolami, z dala od potęgi

zwartego nurtu, rdzawy osad zostawia w pamięci

i niczego nie zmienia. A to dlatego, że głębsza natura płaczu,

ktόrej się nie pojmuje za jednym płaczem,

nie ma nic z przypadłości i przypadkowości. 

Pulsuje w niej logika oczyszczenia.

Wyczucie tego pulsu sprawia,
że łzy świecą.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Bogacz

Nauczyłam się, że

niepojęta to hojność,

gdy, z dobrej woli, jeden człowiek

chce drugiego człowieka czegoś nauczyć.

Iluż zatrzymuje i umiejętności, i wiedzę

tylko dla siebie, nie rόżniąc się tym samym

od pospolitych bogaczy, ktόrych biedni

omijają kołem.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Zegarek

Nauczyłam się, że

zegarek to złota rzecz.

Spadochron ratuje życie,

gdy się otwiera na czas.

Ujdzie kopytom świeżych zaprzęgόw 

kto w porę zejdzie
z bitej drogi.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

____________

mal. Józef Brandt (1841-1915)

Aromat

Nauczyłam się, że

cięgi łaskawsze od głaskań.

Gdzie ich cierpki aromat,

nie lęgną się mole

złudzeń.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Święci

Nauczyłam się, że

nie ma świętości bez osobowości

i że święci, wszyscy święci są na jakimś etapie swej drogi

zgorszeniem i kłopotem dla nabożnej miernoty,
nie mówiąc już o nienabożnych.

W przeciwieństwie do obwoźnych figur,

tak bezpiecznie nijakich,  

że otwierają się przed nimi wszystkie drzwi,

ci stają do raportu z byle powodu:

za to, że milczą i za to, że mόwią,

za to, że kwitną, choć w ciemnym kącie

i za to, że inni, choć w słońcu, nie kwitną.

Dotrzymują im kroku

im tylko podobni.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Doskonałość

Nauczyłam się, że

jedyna doskonałość

możliwa na tej ziemi

to doskonałe do niej dążenie.

Utyka, potyka się,

pchnięty zbiera się skrzętnie,

prostuje,
idzie.

Zaślubiony Drodze.


Z CYKLU Nauczyłam się, że...

Cmentarze

Nauczyłam się, że

cmentarze więcej mόwią o źyciu

niż rozbawione miasta.

I są mniej smutne

od rozbawionych

miast.

Miłośnikom wiedzy

ofiarują niekłamaną perspektywę.

Chwiejnym nie szczędzą pomocniczych pytań.

Władają milczeniem.....po krańce ziemi

tym samym językiem.

Z CYKLU Nauczyłam się, że...