Piękno

piękno

ma twarz Kobiety

Jedynej ktόra zdeptała

łeb węża

cała

zdrowa

od początku

nie obumiera

by żyć

piękno

ma imię Kobiety

dziecko zasypia

w jego dźwięku błękitnym

a piekło

drży

piękno

ma serce Kobiety

niepodzielone na owoc i kwiat

po kres brzemienne

testamentem

Syna

Skała

 

bliskości

podajesz mi napόj

kolor dojrzałych granatόw

przezroczystość kryształu

i drży twoja ręka

do ust moich zbliżona

jakby się ciągle pytała

czy samotność  mi

skałą

Konkurs poezji

nie

pojedziesz

mόj wierszu

na smakowanie

literackich wypiekόw

chleba od dawna

nie biorą

Niedostatek

 

Za wesoło

by się poczuć radośnie

Za głucho

by przylgnąć do ciszy

Za tłumnie

by wypłoszyć samotność

I za dużo pod ręką

by się ręka otwarła

na prorocze

stokroć

Struny

ściernisko droga

stara wiśnia

wróbli gromada

blady motyl

zwyczajność taka

że chce się

płakać

ściernisko droga

stara wiśnia

wróbli gromada

i ten motyl

nie wiedzieć skąd

o porze niemotylej

niezwykłość taka

że chce się

skakać

Pozdrowienie

Na dzień odlotu
wszystko co ma umrzeć
jest już poskładane do ziemi
niepostrzeżenie i skrupulatnie
długo przed wyznaczoną godziną

Odchodzenie
jak jego pospieszna odwrotność
ma tę samą warstwową naturę
warstwa po warstwie odsłania się życie
warstwa po warstwie
zasłania

I nie jest większe jedno od drugiego
ani mniejsze nie jest
jak radość schodzących ze szczytu
radości wchodzących niegłodna
pozdrowienie śle tylko
na wyrost szczodre


Mal. Jeltje Hoogenkamp