Twarz

Nauczyłam się, że

W potyczce słownej

opόźniona reakcja w obronie własnej

jest reakcją o zdwojonej sile bez użycia siły. 

Odsłania przeciwnika i pomnaża cenne sekundy

potrzebne do tego, by nadstawiając drugi policzek,

zachować nietknietą

twarz.

Hojność

Nauczyłam się, że

Bόg wybiera jednakowo hojnie,

wczoraj i dzisiaj tych, ktόrym każe

zostawić wszystko i pόjść

Jego śladem.

Poznać tę hojność

po zastępach nie najemnych żeńcόw,

ale i mnogości smutnych panien

i smutnych młodzieńcόw.

Ani me

Nauczyłam się, że

dokonanie

wpisane w czasownik :« nauczyć się »

bardzo nieśmiało wychyla się

poza jego formę gramatyczną

ku rzeczywistości, którą sygnalizuje.

Trudno się do tego przyznać,

ale w życiu nigdy nie wiemy

kiedy to, co zdaje się, że wiemy

wzrusza nagle ramionami jak nastolatek

i odchodzi bez słowa

ani me, ani be.

Waliza

Nauczyłam się, że

życie nazbyt zaplanowane

jest jak kosztowna waliza w miejscu przeładunku.

Sunie po pasie bagażowym do rąk tragarza

i ląduje bezdusznie w ugniecionej

przyczepie.

Tak żyć,

by niczego

nazbyt nie było żal.

Albo albo

Nauczyłam się, że

bόl osoby kochanej

boli bardziej niż własny.

Albo więc miłość

i nieuniknione cierpienie,

albo gorsza od cierpienia

skamielina.

Rachunek

Nauczyłam się, że

człowiek staje się takim,

jak to, co się w nim zdoła albo chce zobaczyć.

Ci, w ktόrych widzi się dobro, stają się dobrzy.

Ci, ktόrym uporczywie wmawia się beznadziejność,

pogrążają się w niemocy, aż w końcu

absurdalnie wierzą, że są

beznadziejni.

Obecność nasza przy drugim

nam samym wystawia

rachunek.