Samotność

Nauczyłam się, że

niezwykłość człowieka

także w jego samotności.

Gdy mi się zdaje, że kogoś znam,

to naprawdę tylko mi się zdaje. A gdy w końcu

zapada zgoda nad nieprzenikalnością drugiej,

a w znacznym stopniu i własnej, istoty

samotność zaczyna emanować

przyjaznym ciepłem,

jakby wołaniem

z Domu.

Powody

Nauczyłam się, że

miłość

chodzi na codzieǹ w szarej

sukience, że ma zniszczone od pracy

ręce, że to nie o niej w miłosnej piosence.

Tajemnica szczęśliwych
bez powodu.

Radość

Nauczyłam się, że

radość

obleka się w ciszę

i oddycha nadzieją.

Hałas,

choćby w śmiech wystrojony,

na spodzie chowa

truciznę smutku.


Fot. Kevin Grey 

Curriculum vitae

 

Nauczyłam się, że

wyśmienite curriculum vitae

nie zawsze jest dowodem bogatej

i ugruntowanej osobowości.

Ku czemu persona grawituje całą sobą -

trzeba by pytać. I odpowiedź miarkować

wedle zasady:

najpierw oś, na ktόrej się wszystko osadza,

potem części składowe urządzenia;

najpierw linia melodyczna pieśni,
potem inne muzyczne
komponenty.

Swoją drogą

Nauczyłam się, że

piękny jest człowiek,

ktόry do końca idzie swoją własną drogą,

choćby małą i mapie nie znaną

dla swej maleńkości.

Bo iść do końca,

to wszystko pokochać.

Bo swoją iść drogą, bez żalu i zawracań,

to z sobą się jednać i sobą się stawać.


Artworks: Christoph Berg

Kocioł

Nauczyłam się, że

zacieranie granic,

na jakimkolwiek odbywa się polu:

rodzinnym, państwowym, politycznym, moralnym,

religijnym, obyczajowym i tak dalej i tym podobnie,

to taktyka heroldόw kłamstwa.

Piekielnie prosta i piekielnie skuteczna

Najpierw poraża wrażliwość, potem upija

pachnącym trunkiem o pachnącej nazwie:

wszystkowolność.

Reszta nakręca się sama. Po wspόlnej

pochylni, do wspόlnego kotła,

śmierdzącego

siarką.

Strony

Nauczyłam się, że

przyjaźń jak most. Łączy dwa brzegi,

ale i na dwόch brzegach się wspiera.

Gdyby jeden z brzegόw odmόwił istnienia,

most by się zawali.

Gdy jedna strona tylko dźwiga przęsło przyjaźni,

przyjaźń idzie pod wodę.

Chlebak

Nauczyłam się, że

na wysokich zakrętach życia,

wciąż jeszcze w rześkim marszu,

ale już w przeczuwaniu  wolności szczytόw,

w chlebaku serca jest tylko

miejsce na radość.

Skończoność taka

jedyność taka,

że się radości

chce płakać.

Drzewa

Nauczyłam się, że

nadmierna ruchliwość

źle robi korzeniom. Kurczą się w sobie

i nie idą głęboko, by rwanie

nie bolało.

Drzewa

nie zmieniają ziemi,

szumią gdzie wyrosły i mrą

gdzie wyrosły.

Ikony stałości,

jako dawni ludzie,

nie fruwają w klatkach maszyn,

przywiązani do siedzeń,

na łasce tlenu

schwytanego

do butli.

Rebus

Nauczyłam się, że

wolno nie lubić.

Nie kochać nie wolno.

Miłość to decyzja

przerzucona za przeszkody,

za pustkowia i ulewy
czucia.

Gdy się ten rebus rozwiąże,

lżej się nie żyje, ale życie

ma sens.

Prόba

Nauczyłam się, że

niewiele

z tego, co nauczone

wytrzyma prόbę nowych

konfrontacji i konfiguracji.

Stare i świeże zaćmienia

wychyną

zza niewidzialnych rogόw,

w nieodgadnionej godzinie

i znόw przyjdzie klęczeć

po światło.

Ufność

 
Nauczyłam się, że

ufność

to hymn wyśpiewany dobroci,

ktόra jest w tym, komu się ufa

spojrzenie bez lęku w twarz

pochyloną nad nami

owoc najczystszy miłości

bezbronność

jedyna broń dzieci

Tajemnica

Nauczyłam się, że

duża inteligencja

otwiera na tajemnicę,

nieduża na zabobon.

Zapierająca dech tajemnica

spowija naprawdę wszystko:

pierwsze tyknięcie stworzenia, bieg

kosmicznych przestrzeni, drogi ludzkich

nieprawości oraz obietnicę nowej ziemi

i nowego nieba.

Nie jest zastępczą nazwą niewiadomej.

Nie jest  igraszką nieprzyjaznych potęg.

Jako wysłannik rzeczywistości, zaledwie przeczuwalnej,

tajemnica uzdalnia wszystkie moce człowieka

do nieustannej fascynacji istnieniem

i tęsknoty do jego

źrόdeł.


Mal. Cheryld Mcclure

Miłosierdzie

Nauczyłam się, że

ludzie Boga

to ci, ktόrzy najpierw sami

zawołali Jego Zmiłowania, pojęli

niepojętość Boskiego Miłosierdzia,

a pojąwszy, wyruszyli na podbόj

codzienności,

ukryci za Tarczą Słowa.